Ik ben Sanne. Ik ben tietloos maar niet dood. En ik zing. Geregeld. Onder de douche. Op de fiets. Hard… meestal.
Ik zing ook wel eens om te kunnen janken, omdat ik uit ervaring weet dat een goeie jankfilm de poorten naar traanvocht onvoldoende open weet te zetten. “I won’t be here when you come home… because it’s over, and I aint coming back”. Toen ik nog dacht dat ik heel snel dood zou gaan aan kanker was dat dé manier om mezelf heel zielig te vinden en de liefde van mijn leven nog veel zieliger, want dood gaan is veel makkelijker dan achterblijven. Vond ik.
Maar ik ging niet dood. Nog niet in ieder geval.
Het begon met dit liedje: De Bevrijding, een eigen tekst op een bestaande melodie. Ze schreef het als een afscheidslied eigenlijk. Al snel bleek dat het daarbij eerder ging om het afscheid van anderen. Ze zong het al een aantal keer op begrafenissen van lotgenoten. En als je het hoort zul je begrijpen waarom.
Deel deze pagina!